sluiten

Drie jaar op zoek naar de juiste hulp na kopstaartbotsing

"Dankzij hun vakmanschap voelt het alsof de wereld weer opengaat, na jaren van een steeds kleinere en stillere wereld"

“Het was weliswaar een flinke klap, maar ik had niet kunnen bedenken dat de gevolgen zo ingrijpend zouden zijn.” Judith Luchies (42) uit Ede praat nuchter over de kop-staart botsing die haar overkwam terwijl zij voor een rood stoplicht wachtte. “Er stond een auto voor en achter mij. En op die auto achter mij klapte een andere auto.” De aanrijding ging gepaard met veel lawaai en rookontwikkeling herinnert Judith zich. “Ze hebben mijn auto uiteindelijk van de trekhaak van de auto voor mij moeten afhalen.” De ambulancebroeder die snel terplekke was, onderzocht Judith op mogelijk letsel. “De ambulancebroeder waarschuwde me dat ik waarschijnlijk wel last zou krijgen van stijve nekspieren en dat dit wel twee weken aan kon houden.” Judith slaagt erin om haar auto, die total loss was, naar huis te rijden. Haar huisarts adviseert haar om het even rustig aan te doen. 

Niet zo goed in

“Ten tijde van het ongeluk had ik echter een grote opdracht als teamcoach. In overleg met mijn opdrachtgever heb ik mijn uren meer verdeeld over de week ingezet, nam ik de tijd om naar de fysio te gaan, maar deed ik mijn werk zo goed als dat ging. Je voelt je toch verantwoordelijk. De klachten werden echter niet minder na een aantal weken, maar verergerden juist. Ik had veel spierpijn en last van mijn nek. Mijn hoofd was moe, het kostte als het ware moeite om het te dragen. Ook had ik last van concentratieproblemen en begon ik dingen te vergeten. Als ik dan bijvoorbeeld achter mijn bureau ging zitten, dan was ik alweer vergeten wat ik ging doen op het moment dat mijn computer was opgestart. Ik kreeg problemen met scherp zien, computerwerk en lezen. Of ik liep naar boven en wist niet meer wat ik daar ging doen. Ik werd steeds sneller geprikkeld, boos en kortaf.” Judith linkt deze klachten in eerste instantie nog aan drukte. “Ik had het in die periode heel druk met mijn werk en een verbouwing bij ons thuis.” Als de klachten verergeren, ondanks het feit dat ze steeds minder activiteiten ondernam, groeit bij Judith het besef dat er een andere oorzaak moest zijn. Ondertussen krijgt Judith ook steeds meer last van overprikkeling. Veel licht of geluid kan ze niet goed verdragen. “Als ik bijvoorbeeld naar een feestje ging, dan moest ik dat bekopen met twee dagen heftige hoofdpijn. Mijn complete brein voelde in die periode overprikkeld. Als ik bijvoorbeeld naar de supermarkt moest, veroorzaakte dat enorm veel onrust in mijn hoofd. Al die producten op een rij, ik kon het allemaal gewoon niet goed registreren. En fysiek bezig zijn, zoals in de tuin werken, fietsen, hardlopen en fitnessen ging niet meer.” 

Stil zijn

Judith’s situatie had ook zijn weerslag op haar gezin, dat naast haar man bestaat uit drie jongens, van 9, 12 en 14 jaar. “Ik had een heel kort lontje in die periode. Mijn kinderen moesten dan heel stil zijn en mochten niet meer allemaal tegelijkertijd een vriendje meenemen om mee te spelen in huis.” Ook in haar werk loopt Judith als gevolg van haar klachten vast. “Ik werk als individueel- en teamcoach en kreeg veel moeite met het begeleiden van met name teams. Het lukte me niet meer om de gesprekken te volgen, laat staan om mensen feedback te geven.” Vanaf de eerste week na het ongeluk was Judith al onder behandeling bij een chiropractor. “Eerst heeft hij een aantal keer mijn rib rechtgezet, die scheef was komen te staan. Ook mijn nek werd daar losgemaakt.” Na vier maanden zat er echter geen vooruitgang meer in de klachten en is Judith op verwijzing van de huisarts naar de fysiotherapeut gegaan, die haar tweemaal per week behandelt. “Ook daar begonnen ze met losmaken en rechtzetten, maar ook dat hielp niet voldoende. Optrainen van alle spieren van benen naar nek, niet over je lichamelijke grens heengaan, beter doseren en bewegingsangst overwinnen was hun advies. Omdat ik intussen ook niet meer wist wat er nu wel en niet goed was voor mijn lichaam, deed ik dat. En wat ik doe, doe ik goed en met overgave. In de praktijk van de fysiotherapeut en thuis moest ik dan de kleine spieren in mijn nek trainen. Ook deed ik oefeningen om over mijn angst om te bewegen heen te komen.” 

Second opinion

“Maar bij al die oefeningen had ik een gevoel alsof mijn hersenen na deinden in mijn hoofd. Ook kreeg ik enorme hoofdpijn een uur of twee na de fysio en de oefeningen, uitermate vervelend.” Omdat de klachten niet afnemen, besluit Judith een klein jaar na haar ongeluk een andere fysiotherapeut te bezoeken voor een second opinion. Die gaf mij het advies eerst terug te gaan naar de huisarts, omdat er te weinig onderzoek naar de oorzaak van de klachten was gedaan. 

Revalidatiekliniek

Na overleg met de huisarts worden er twee sporen ingezet, een verwijzing naar de neuroloog en een revalidatietraject. “Voor dat revalidatietraject was echter sprake van een lange wachttijd. En het gesprek bij de neuroloog was geen succes”, verzucht ze. Mijn dossier op de computer bekijkend zei hij, zonder verder serieus onderzoek, na een kwartier vanachter zijn bureau dat ik een post whiplash syndroom had. Hier moest ik maar mee leren leven was zijn boodschap.” Judith is maar wat blij als ze na drie maanden wachten eindelijk de intake kan doen van een revalidatietraject. Ze komt terecht op de chronische pijnpoli. “De revalidatiearts zei tijdens het intakegesprek dat er een wachtlijst van een half jaar was. Maar dat ik in die wachttijd vooral moest starten met veel rust te nemen. Veel meer dan ik tot nu toe deed. Mijn brein was helemaal overprikkeld. Vanaf dat moment ging ik onder meer elke middag zo’n twee uur op een donkere kamer liggen. Dit wierp wel zijn vruchten af, want de pijn werd iets minder.” Het verplicht rust nemen leidt er uiteindelijk toe dat Judith haar werkweek moet afbouwen van een gevulde werkweek naar zo’n 6 uur verdeeld over een hele week. Alhoewel Judith zich iets beter gaat voelen, omdat ze iets minder hoofdpijn heeft, is dit niet het leven dat zij zich had voorgesteld op haar 40ste. “Ik voelde me net een bejaarde. Ik ben van nature een bezige bij met veel energie. Ik wil het liefst van alles tegelijk doen. Ik ben graag buiten bezig, onder meer met sporten en tuinieren. Ik houd van een feestje, vind het leuk om met vriendinnen af te spreken en ga graag skiën, om maar eens wat te noemen. Ik kon echter niet eens meer koken, mijn kinderen wegbrengen naar de voetbal, laat staan bij een wedstrijd van hen blijven kijken.” 

Al blij met kleine verbetering

Als het revalidatietraject na een jaar eindigt, besluit Judith dan ook om geen genoegen te nemen met haar bereikte status quo. Via de Whiplash stichting leest ze over een kliniek in Utah (VS) en over het Functioneel Neurologisch Instituut in Lisse. “Ik ben me daarin gaan verdiepen en heb uiteindelijk, samen met mijn man, besloten om volledig te gaan voor een behandeltraject bij het Functioneel Neurologisch Instituut. Als het tot een verbetering van maar 10% zou leiden, dan was het ‘t al waard, zo redeneerden wij.” Ruim drie jaar na de kop-staart botsing meldt Judith zich dan ook hoopvol bij het Functioneel Neurologisch Instituut. “Dat voelde eigenlijk al direct goed. Tijdens het intakegesprek werden er al zoveel goede vragen gesteld, dat ik me direct afvroeg waarom niemand ze eerder gesteld had. Zowel aan de hand van de vragen als aan de hand van de testen, die ik moest ondergaan, had ik het gevoel dat mijn behandelaar precies wist wat ik voelde. Dat was echt een verademing na al die mensen, die mij beroepshalve eerder vertelden dat ik last had van bewegingsangst of er mee moest leren leven. Mijn behandelaar vertelde me dat mijn evenwichtsorgaan als gevolg van het ongeval van slag was en ik daarnaast last had van een traumatic brain injury. Voor mij vielen alle puzzelstukjes eindelijk op hun plaats.” 

Driedaagse behandelperiode

Op aanraden van haar behandelaar kiest Judith voor een driedaagse behandelperiode met twee intensieve behandelingen per dag. “Omdat na het ongeval mijn ogen niet goed samenwerkten, zag ik niet scherp en had ik last van hoofdpijn bij lezen en computerwerk. Ik had daarvoor een bril met prisma aan laten meten door een optometrist. Bij de eerste behandeling in het Functioneel Neurologisch Instituut merkte ik al dat er iets met mijn ogen gebeurde. Na de eerste behandeling heb ik thuis eerst mijn oude lenzen ingedaan, zonder prisma, en ben ik na de driedaagse behandeling weer naar de optometrist gegaan. Mijn optometrist heeft vervolgens vastgesteld dat er echt iets veranderd is met mijn ogen, waardoor ik nu gewoon maandlenzen zonder prisma kan dragen. Hij vond het heel opmerkelijk en had dit nog niet eerder meegemaakt.” Een maand na de driedaagse behandelperiode bezoekt Judith het Functioneel Neurologisch Instituut nog eenmaal voor een vervolgconsult. “Net als ikzelf was mijn behandelaar goed te spreken over mijn herstel,” vertelt Judith stralend. “Ook mijn man, vrienden en kinderen zeggen het. Mijn blik is volgens hen anders, ik straal weer en ben er weer echt bij, zeggen ze. Zelf merk ik ook dat de mist uit mijn hoofd is verdwenen. Ik word weer uitgerust wakker en bruis weer van de energie. Ik kan weer veel meer doen en hebben en voer alles weer sneller uit. En waar ik voorheen wist dat ik twee dagen niets moest plannen na een feestje, heb ik daar nu veel minder last van. Ik vind mijn herstel vooral ook fijn voor mijn gezin. We zijn net met vakantie geweest en dat ging hartstikke goed. Mijn man en kinderen zeggen dan ook ‘mam, je bent er weer’. Zij kunnen nu weer heerlijk zichzelf zijn, hoeven niet meer stil te zijn, de muziek kan weer aan in de auto en ze kunnen thuis naar hartenlust weer met vriendjes spelen. Het voelt voor mij alsof mijn dempers en filters weer aan zijn. Ik kan nu weer uit gaan zoeken waar mijn grenzen liggen en hoe ik verder kan opbouwen. Het voelt alsof ik de regie en controle weer terug heb.” 

Voeding aanpassen

Positief is Judith ook over het feit dat men in het behandelcentrum veel aandacht besteedt aan de rol van voeding. Op aanraden van mijn behandelaar ben ik mijn voedingspatroon wat gaan aanpassen. Geen tarwe en lactose meer. Hetzelfde geldt voor suiker. Ik eet nu veel meer onbewerkte producten. Dankzij de handige voedingsschema’s die ik meekreeg, hoefde ik niet zelf alles uit te pluizen, maar kan ik eenvoudig de menusuggesties volgen. Ik voel me prettiger en energieker, niet alleen door de aanpassing van voeding, maar vooral doordat mijn hele lichaam in balans is gebracht. Een prettige bijkomstigheid is dat ik in een half jaar tijd zeven kilo ben afgevallen, die er de drie jaar ervoor juist waren aangekomen.” Alhoewel er nog een vervolgconsult in haar agenda staat, is Judith nu al uitermate tevreden over het Functioneel Neurologisch Instituut. “Ik heb nu al zoveel vooruitgang geboekt dat ik het belangrijk vind dat er meer aandacht komt voor hun goede werk. Ze nemen er goed de tijd voor je en luisteren goed naar je verhaal. Elke persoon is anders en heeft iets anders nodig, voor mij heeft het heel goed gewerkt dat er gekeken is naar de echte oorzaak van mijn problemen. En daarbij mijn hele persoon, lichaam en geest daarbij te betrekken om tot een goed resultaat te komen. Dankzij hun vakmanschap voelt het alsof de wereld weer opengaat, na jaren van een steeds kleinere en stillere wereld.”

Contact

Heeft u een vraag of wilt u een intake gesprek aanvragen?

Neem contact op

Direct contact?

Bel 071 - 362 01 01
Maandag t/m vrijdag
8.00 – 17.30 uur

Blijf op de hoogte

Meld u aan voor onze nieuwsbrief en ontvang de nieuwste ontwikkelingen rondom het vakgebied functionele neurologie en ons Instituut rechtstreeks in uw mailbox.

www.fninstitute.com gebruikt cookies om de website te verbeteren en te analyseren, voor social media en om ervoor te zorgen dat je relevante advertenties te zien krijgt. Als je meer wilt weten over deze cookies, klik dan hier voor ons cookie beleid. Bij akkoord geef je www.fninstitute.com toestemming voor het gebruik van cookies op onze website.
 Cookies NIET accepteren