"Door die buikpijn kon ik eigenlijk nauwelijks zitten, staan of lopen"

De 16-jarige Divera Lawant uit Heerhugowaard leidt een leven zoals zoveel leeftijdsgenoten. Ze heeft leuke vriendinnen, boekt goede resultaten op de HAVO en zit goed in haar vel. Begin maart komt er echter abrupt een einde aan dat zorgeloze leventje. “Tijdens gymles op school kreeg ik ineens hevige pijn in mijn buik. Gelukkig zakte de pijn in het weekend een beetje.” Als de buikpijn op maandag echter weer heviger wordt, brengt Divera een bezoek aan de huisarts. Bloedonderzoek wijst uit dat er sprake is van een verhoogd gehalte leukocyten (witte bloedcellen). Als de huisarts haar doorverwijst naar het ziekenhuis, blijkt na aankomst aldaar dat er geen tijd is om haar te onderzoeken. “Ik werd doorgestuurd naar de huisartsenpost. Hier hebben ze weer mijn bloed geprikt. De conclusie was hetzelfde; mijn leukocytengehalte was te hoog.” Als Divera weer naar huis gestuurd wordt, wordt de pijn op woensdag nagenoeg ondraaglijk. 

Pijnstilling

“Ik had op dat moment ook flinke koorts en last van trillen.” Er restte Divera niets anders dan een gang naar de EHBO. “Ook hier werd mijn bloed geprikt. Er bleek geen sprake van een ontstekingswaarde. Er werd gezegd dat het aan mijn darmen lag. Mijn darmen werden vervolgens leeggespoeld. Toen ik daarna last kreeg van koorts en rillingen werd besloten om ’s avonds een echo te maken. Hier zagen ze echter niets op. Omdat je op zo’n echo geen diepte kunt zien, werd ik opgenomen in het ziekenhuis voor het maken van een MRI-scan.” De MRI-scan wijst uit dat er sprake is van opgezette lymfenklieren en vocht in de buik. Divera krijgt vervolgens het advies om de situatie een week aan te kijken. “Gelukkig kreeg ik wel pijnstilling mee naar huis.” De week die volgt zal Divera nog lang heugen. De stekende pijn in haar buik wordt zeker niet minder. “Ik kon nauwelijks meer zitten, staan en liggen. Meestal zat ik gehurkt in een hoekje of lag ik in schuine stand op de bank, alles om de pijn maar enigszins tegen te gaan.” 

Ondraaglijk

Omdat de situatie ondraaglijk wordt, belt Divera’s moeder naar het ziekenhuis, waar Divera enkele dagen later een weekend ter observatie wordt opgenomen. Het resultaat van dit korte verblijf in het ziekenhuis is echter zeer teleurstellend. “De conclusie luidde dat het allemaal in mijn hoofd zat.” Met deze boodschap wordt Divera naar huis gestuurd. Tot ieders verbazing krijgt Divera’s moeder enkele dagen later een telefoontje uit het ziekenhuis. “De arts had mijn MRI-scan aan een collega laten zien en die had toch iets onregelmatigs geconstateerd bij mijn wervelkolom en mijn buik. Ik moest met spoed naar het ziekenhuis om een nieuwe MRI-scan te laten maken en bloed te prikken.” Toch brengt de nieuwe MRI geen nieuwe feiten aan het licht. “Ze hebben ook nog gekeken naar leukemie, maar dat was het ook niet,” aldus Divera. Als Divera anderhalve week later voor controle terug moet naar het ziekenhuis, zakt de moed haar in de schoenen. “Er werd me gevraagd hoe ik me psychisch voelde. En ik kreeg het advies om mijn gewone leven weer op te pakken. En daar moest ik het mee doen.” Het gewone leven oppakken is een illusie. Divera’s situatie verslechtert eerder dan dat deze verbetert. Afspreken met vriendinnen wordt steeds lastiger en naar school gaan lukt helemaal niet meer. 

Ten einde raad

Ten einde raad besluit Divera’s moeder een afspraak te maken bij het Functioneel Neurologisch Instituut. “Ik was best wel nerveus,” vertelt Divera. “Ik wist niet zo goed wat ik kon verwachten. Voor de eerste ogentest werd het me allemaal even teveel en moest ik huilen.” Nadat Divera op haar gemak is gesteld ondergaat ze een serie oogtests en -oefeningen en neemt ze plaats in de Gyrostim. Dit is een geavanceerd medisch apparaat, waarin neurologische patiënten met behulp van zorgvuldig bepaalde bewegingsprofielen worden behandeld. “Eerst dacht ik wel even, wat is dit nu weer toen ik die stoel zag, hij ziet er heel bijzonder uit, het lijkt wel een astronautenstoel. Uiteindelijk vond ik het wel grappig. Terwijl de stoel draaide moest ik naar een vast punt blijven kijken. Ook moest ik woorden oplezen tijdens het draaien. Maar dat ging allemaal best goed.” Drie dagen na de behandeling bemerkt Divera al een verandering in haar lichaam. Ik kon het eerst niet geloven. Ik kon weer redelijk normaal lopen en weer lekker naar de tuin gaan.” 

Chillen met vriendinnen

Als Divera een week later voor een tweede behandeling afreist naar het Functioneel Neurologisch Instituut, is ze dan ook vol vertrouwen. “Die behandeling was vooral bedoeld om een terugval te voorkomen. Na deze tweede behandeling ging het nog beter met me. Ik kon alles weer doen, weer lekker naar school en chillen met mijn vriendinnen. Zo fijn!” Divera is erg blij dat ze met twee behandelingen van haar pijn is afgeholpen. Toch houdt ze gemengde gevoelens over aan deze bewogen periode. “Ik ben echt teleurgesteld in het ziekenhuis. Dat is goed voor algemeen bekende klachten en problemen. Maar als je iets hebt dat ze niet thuis kunnen brengen, dan wordt het al snel op iets psychisch gegooid. Dat vond ik wel echt vervelend.” Over de oorzaak van haar buikpijn vertelt Divera dat er sprake was een beknelde zenuw. “Om precies te zijn de nervus vagus.” Dit is een belangrijke zenuwbaan die vanuit de hersenen naar de maag en darmen loopt.