"Een kopstoot veranderde alles"

In januari vorig jaar kreeg het leven van Michelle een onverwachte wending. Tijdens een onschuldige handbalwedstrijd kwam ze in botsing met iemand uit het publiek. Wat begon als een stevige hoofdpijn na de wedstrijd, groeide al snel uit tot een langdurige strijd tegen een traumatisch hersenletsel (traumatic brain injury, TBI).

Een paar weken voor de kopstoot had ik samen met mijn vriend een huis gekocht. Midden in een hectische periode kon ik nauwelijks aanwezig zijn. Het was verschrikkelijk. Ik probeerde van alles om maar beter te worden: ik heb met een revalidatiearts gesproken, deed ergotherapie, acupunctuur, osteopathie, maar niets hielp echt. Elke keer leek het even wat beter te gaan, maar dan viel ik toch weer terug. Dat maakte me bang. Zou het ooit nog weggaan?”

Michelle herinnert zich het incident nog goed. “Ik sprintte het publiek in om een bal te pakken,” vertelt ze. “Op dat moment kwam iemand omhoog, en onze hoofden botsten hard tegen elkaar.” Hoewel de klap aanzienlijk was, voelde Michelle zich door de adrenaline in staat de wedstrijd uit te spelen. “Na de wedstrijd had ik wel flinke hoofdpijn, maar ik dacht dat vanzelf wel over zou gaan.” In de week die volgde, bleef ze gewoon werken en sporten, ondanks dat ze pijnstillers moest nemen voor de hoofdpijn. “Achteraf was dat een domme keuze. De hoofdpijn werd steeds erger, en ik kon niet meer functioneren. Ik meldde me ziek op het werk en vanaf dat moment kon ik ook niet meer handballen.”

Een onzekere periode

Na een week of drie kwam Michelle tot de conclusie dat de aanhoudende hoofdpijn toch abnormaal was en besloot ze naar de huisarts te gaan. Die stuurde haar door naar de neuroloog. “Ik onderging een CTscan, maar er werden geen afwijkingen gevonden,” vertelt Michelle. De neuroloog vermoedde dat er een zenuw beschadigd was op de plek waar ik de klap kreeg en schreef medicatie tegen zenuwpijn voor. Het was dezelfde plek als waar ik tien jaar eerder een klap had gekregen en die plek heeft altijd een beetje raar aangevoeld. Verder kreeg ik het advies vooral goed rust te nemen.” Hoewel het medicijn aanvankelijk verlichting leek te bieden, bleek het uiteindelijk geen blijvende oplossing. “Ik lag veel op bed te slapen. Af en toe kwam ik eruit om een rondje te lopen, maar dat was dan de straat uit en weer terug. Ik kon niet meer werken, niet meer sporten, mijn sociale leven stond stil...

Een paar weken voor de kopstoot had ik samen met mijn vriend een huis gekocht. Midden in een hectische periode kon ik nauwelijks aanwezig zijn. Het was verschrikkelijk. Ik probeerde van alles om maar beter te worden: ik heb met een revalidatiearts

gesproken, deed ergotherapie, acupunctuur, osteopathie, maar niets hielp echt. Elke keer leek het even wat beter te gaan, maar dan viel ik toch weer terug. Dat maakte me bang. Zou het ooit nog weggaan?”

Stevig vangnet

Ik heb het geluk dat ik lieve mensen om me heen heb die me al die tijd hebben gesteund. Mijn ouders, vriendinnen en mijn vriend... het deed ze veel me zo te zien. Ze waren altijd belangstellend en betrokken. Ook vanuit mijn werk heb ik veel empathie en begrip gekregen. Dat heeft me geholpen om dat stukje even los te laten, want dat vond ik heel lastig. Tegelijkertijd wist ik ook: ik ben op dit moment niet gezond, en ik kán mijn werk op dit moment niet uitvoeren. Toch moet ik ook eerlijk zeggen, dat ik me soms alleen heb gevoeld. Ik vind dat heftig om te

zeggen, omdat ik zoveel lieve mensen om me heen had, maar ik was de enige die echt wist wat ik voelde. En om me heen zag ik iedereen

gewoon doorgaan met het leven. Logisch natuurlijk, maar het was moeilijk dat ik niet door kon.

Een tip van een vriend

Via via hoorde Michelle over het Functioneel Neurologisch Instituut (FNI). “Een vriend van een kennis van mij had vergelijkbare klachten en was daar succesvol behandeld,” vertelt ze. “Ik heb eerst contact met hem gezocht. Hij vertelde dat het een ander soort behandelmethode was dan dat ik kende. Zijn advies was: geef je eraan over. Het had hem enorm geholpen. Ik vond het spannend, ik had zelf inmiddels zoveel geprobeerd en niet hielp, maar ik dacht ook: ik heb niets te verliezen.”

In augustus had ze haar eerste intake bij het FNI. “Ze deden allerlei uitgebreide tests. Eindelijk werd er op een specialistische manier, dieper gekeken naar wat er aan de hand was met mijn brein. Ze ontdekten

dat er een disbalans was tussen mijn hersenstam,kleine hersenen en evenwichtsorganen,” legt ze uit.

Deze disbalans zorgde ervoor dat haar hersenen prikkels niet goed konden verwerken. “Eindelijk een

verklaring voor wat ik voelde.”

De bijzondere behandeling

Michelle startte met een intensieve behandeling bij het FNI. “Ik onderging allerlei testen entherapieën,” zegt ze. Ook lag ze regelmatig in de zuurstoftent. “Dat was nieuw voor me. Ik moest er anderhalf uur in liggen om de zuurstofopname in mijn cellen te stimuleren. De eerste keer vroeg ik me af of ik wel genoeg adem zou kunnen halen met het masker op, maar daarna ging het goed. Ik heb regelmatig in de tent liggen slapen.

Een ander onderdeel van de behandeling was de Gyrostim, een apparaat dat gericht was op het herstellen van haar evenwicht. “De eerste paar keer dat ik werd behandeld was ik heel moe als ik thuiskwam. Ik kon dan zo drie uur slapen. Het duurde ook wel even voordat ik echt vooruitgang ging merken. Na een behandeling of twee, drie merkte ik wel dat ik wat sneller herstelde als ik last had van mijn hoofd. En de hoofdpijn was wat minder aanwezig. Ook de testresultaten toonden vooruitgang. “De disbalans tussen mijn hersenhelften werd kleiner, en dat gaf me hoop,” zegt ze.

Terug naar normaal

Inmiddels voelt Michelle zich steeds meer zichzelf. “Ik kan weer prikkels verdragen, gesprekken voeren en sociale activiteiten ondernemen. Alleen dat plekje op mijn voorhoofd zorgt nog voor klachten. Maar ook dat gaat vooruit. Sinds de kopstoot kon ik dat plekje niet eens aanraken zonder helse pijn. Door behandelingen met een speciale crème, een combinatie van Mito-Oxy en MGX-DB10, gaat dat nu wel een stuk beter. Ik werk nu zes uur per dag en bouw het langzaam op. Dat is ook echt met dank aan meneer Van der Kuil. Toen de testresultaten er goed uitzagen, zei hij meteen dat ik weer kon gaan opbouwen met werken en dat ik dat echt moest proberen. Ik was er zelf een beetje angstig voor. Ik ben voorheen zo vaak over mijn grens gegaan, waarna ik me weer wekenlang slecht voelde, dat ik het nu heel spannend vond. Ik doe werk waarbij ik veel moet communiceren en actief moet luisteren.

Maar ik ben blij dat ik het toch heb gedaan, want het gaat heel goed. Natuurlijk merk ik wel dat het me energie kost als ik veel doe, dan kan ik goed moe zijn. Maar als ik mijn energie goed verdeel, kan ik een stuk meer doen. Met handballen ben ik wel gestopt. Ik heb er nog niet genoeg energie voor en eigenlijk wil ik het risico ook niet meer nemen.