"Ik ga nu weer fluitend door de gangen"

“Ik weet eigenlijk niet beter dan dat ik mijn hele leven al hoofdpijn heb,” verzucht Daniëlle Olij (48) uit Aalsmeer. “Toen ik nog maar drie was, lag ik al regelmatig op de bank met een emmertje om te kunnen overgeven.” Eindeloze bezoeken aan specialisten in het ziekenhuis, fysiotherapeuten, chiropractoren, ostheopaten en een orthomoleculair specialist hebben in de loop van de jaren nauwelijks mogen baten. “Het bleef steeds gissen naar de oorzaak van mijn hoofdpijn. Ik kan me nog goed herinneren dat ik op mijn 25ste een scan heb laten maken van mijn nek en hoofd, maar ook dat leverde niets bruikbaars op. De hoofdpijn werd voor mij iets waarvan ik steeds meer ging denken dat het erbij hoorde. Ik wist eigenlijk niet beter.” 

Imigran slikken

Zo goed en kwaad als het gaat slaat Daniëlle zich door de jaren heen. “Zeker als ik ongesteld was, dan was het vaste prik. Dan had ik er een week lang last van. Gelukkig kon ik er dan over het algemeen nog wel mee naar mijn werk. Maar dat lukte niet als ik een echt migraineaanval kreeg. Die hield dan een uur of acht aan. Het enige dat ik dan kon, was op bed gaan liggen met de gordijnen dicht. Licht kon ik dan absoluut niet verdragen. En als het zo erg was, moest ik ook altijd overgeven. Ik heb zo vaak Imigran ingenomen, dat ik daar op een gegeven moment bijna immuun voor werd. Dat bood dus ook al geen verlichting meer.” De hoofdpijn concentreert zich bij Daniëlle met name aan de achterkant, bij de nek. “En soms ook net boven de ogen.” Als Daniëlle zo’n anderhalf jaar geleden steeds vaker buikpijn krijgt, is voor haar de maat vol. Ze vraagt haar huisarts, die haar klachten aan stress wijt, medicatie voor te schrijven. “Ik heb in mijn leven best veel stress gekend. Alhoewel ik zelf niet echt een verband zag, zou het kunnen dat stress een rol speelde bij mijn klachten.” Aanvankelijk hebben de door de huisarts voorgeschreven Metropolol en Macrogol wel enig effect. “Mijn hartslag ging wat naar beneden en de hoofdpijn werd iets minder.” Als Daniëlle’s stressniveau vervolgens daalt, merkt ze echter niet dat haar klachten verminderen. 

Slechte stoelgang

In haar zoektocht naar verlichting van de hoofd- en buikpijn stuit Daniëlle op een orthomoleculair therapeut. “Die had een vermoeden van voedselintolerantie, temeer ook omdat ik al mijn hele leven een slechte stoelgang heb.” Het ontlastingsonderzoek waaraan Daniëlle wordt onderworpen, wijst uit dat ze een intolerantie heeft voor onder meer tarwe, gluten en koemelk. Op advies van de orthomoleculair therapeut start Daniëlle met een aangepast eetpatroon en het slikken van vitaminepreparaten. Aanvankelijk leidt dit alleen maar tot een verergering van de buikpijn. “Uiteindelijk kwam ik erachter dat als ik vitamine C slikte, de buikpijn verergerde,” aldus Daniëlle. Omdat ook het gebruik van vitaminepreparaten uiteindelijk niet tot een verbetering van Daniëlle’s situatie leidt, stopt ze met de consults bij de orthomoleculair therapeut. Op advies van de dochter van een vriendin besluit Daniëlle een afspraak te maken bij het Functioneel Neurologisch Instituut. 

Bloedonderzoek

“Op basis van mijn klachten adviseerde mijn behandelaar me om een uitgebreid bloedonderzoek te ondergaan. Dit bevestigde dat ik inderdaad een intolerantie heb voor een hoop voedingsstoffen. Daarnaast wees dit onderzoek uit dat mijn schildklier niet goed functioneerde. Mijn behandelaar concludeerde dat de vele stress waar ik in mijn leven aan blootgesteld ben geweest, ontstekingen in mijn darmen hebben veroorzaakt. Hij adviseerde mij om echt aan de slag te gaan met mijn eetpatroon. Dit betekende wel dat ik echt heel veel dingen niet meer mocht eten, zoals hele gangbare dingen als bijvoorbeeld tarwe, rijst en aardappels.” Omdat Daniëlle hier wel tegenop zag nam ze een diëtiste in de arm. 

Behandelplan

Parallel aan het aanpassen van haar voedingspatroon ondergaat Daniëlle een serie van 12 behandelingen in het Functioneel Neurologisch Instituut. Naast het aanpassen van het eetpatroon bestaat Daniëlle’s behandelplan uit een combinatie van functioneel neurologische correcties in het gebied van de nek en darmen, speciale balans- en oogtrainingen, het gebruik van supplementen (XO-D, probiotica, zink, Tumerex en multivitamine) en sessies met de Gyrostim. Als ze terugdenkt aan de behandelingen is Daniëlle nog steeds onder de indruk van de kundigheid van haar behandelaar. “Ik vind het heel bijzonder wat hij allemaal af kan lezen aan je ogen. Aan mijn ogen zag hij precies wat ik voelde en hoe ik ervoor stond. Ook het begeleidingsteam vond ik fantastisch. De assistenten bijvoorbeeld wisten je super goed op je gemak te stellen.” 

Sociaal leven op laag pitje

Als gevolg van de extreme hoofd- en buikpijn heeft Daniëlle in de loop van de tijd haar sociale leven op een steeds lager pitje moeten zetten. “Ik moest voor een gezin van vijf zorgen en ’s avonds deed ik dan ook nog de administratie voor het bedrijf van mijn toenmalige man. Ik had absoluut geen energie voor andere dingen. Ik was al kapot als ik zo rond 15.30 uur van mijn werk thuiskwam. Zelfs de hond uitlaten was al te veel gevraagd. Als ik dan terugkwam van een klein rondje, moest ik echt naar bed om weer bij te komen. Op een gegeven moment was ik echt bang dat ik zou moeten gaan stoppen met werken. Ik was echt aan het einde van mijn latijn. Ik weet echt niet hoe het me zou zijn vergaan als het Functioneel Neurologisch Instituut niet op mijn pad was gekomen.” 

Groot contrast

Het contrast tussen toen en nu kan niet veel groter zijn, getuige ook het rapportcijfer dat Daniëlle aan haar huidige status toekent. “Ik kom van een 4, maar zit nu op een 9. De pijn achter in mijn nek is gewoon helemaal weg. Als je eens wist hoe ongelooflijk fijn dat is. En ook de buikpijn is veel minder geworden.” Daarnaast voelt Daniëlle zich weer veel energieker. “Voor mijn gevoel kom ik de dag nu veel makkelijker door. En als ik dan thuiskom uit mijn werk, kan ik de hond gewoon drie kwartier tot een uur uitlaten.” Ook de collega’s van Daniëlle ontgaat de progressie niet, die zij doormaakt. “Ik werk op een accountantskantoor, waar ik de koffie rondbreng. Ik ga nu weer fluitend door de gangen. Ook mijn collega’s zeggen dat ik weer veel vrolijker ben. Ik kan het zelf ook bijna niet geloven, als je weet van hoe ver ik kom. Soms denk ik wel dat het te mooi is om waar te zijn. Ik hoop echt vanuit het diepst van mijn hart dat ik dit vast kan houden.”