"Ik had op een gegeven moment echt mezelf verloren"

Het is anderhalf jaar geleden als John van Schoonhoven voor zijn werk bij Douwe Egberts in Utrecht moet zijn. Het is een werkdag als duizenden anderen. Tijdens het demonteren van een ventilatorkast gaat het echter vreselijk mis, waardoor het volledige gewicht van de kast van 70 kilo achter op John's rug en op zijn hoofd terecht komt. "Ik weet het nog als de dag van gisteren," aldus John, die niet het bewustzijn verliest, maar naast alle pijn wel zijn hoofd hevig voelt gloeien. In overleg met John besluit de te hulp geschoten bedrijfshulpverlener van Douwe Egberts om de ambulance te bellen.

Met ambulance naar ziekenhuis

Deze brengt John naar het Universitair Medisch Centrum in Utrecht, waar direct een MRI-scan van zijn nek wordt gemaakt. Omdat de arts hierop geen afwijking constateert, wordt John naar huis gestuurd. "Ik kreeg een briefje mee, waarop stond dat ik een hersenschudding had en dat ik rust moest houden. Daarnaast had ik vijf hechtingen in mijn hoofd." John ziet gedurende de gedwongen rustperiode uit naar het moment, twee weken later, dat de hechtingen eruit mogen. "Ik kwam echter bedrogen uit. Ik liet allerlei dingen uit mijn handen vallen en had grote moeite om me op iets te concentreren. " Op aandringen van zijn vriendin belt John weer naar de huisarts, die hem doorverwijst naar de spoedeisende hulp. Hier wordt een hersenscan gemaakt. 

Geen bloedingen in de hersenen

De neuroloog constateert dat er geen bloedingen in de hersenen zitten en verwijst hem door naar het revalidatiecentrum. "Hij scheen nog wel even met een lampje in mijn ogen en vroeg me om een klein stukje te lopen." John's noodkreet dat hij inmiddels ook heel snel vermoeid was en overgevoelig was voor allerlei prikkels, zoals bijvoorbeeld geluid, waren echter aan dovemansoren gericht. "De boodschap was eigenlijk dat ik hersenletsel had en hier maar mee moest leren leven. Bij het revalidatiecentrum zouden ze me verder kunnen helpen." In eerste instantie heeft John veel baat bij de behandeling in het revalidatiecentrum. Op een zeker moment ervaart hij echter dat de revalidatie er vooral op gericht is om patiënten zo min mogelijk beperking te laten ondervinden van hun aandoening. "Met de feitelijke oorzaak, het hersenletsel, werd echter niets gedaan." 

Kleine stapjes

Gedurende de acht maanden dat hij er onder behandeling is, boekt John weliswaar progressie, maar die is minimaal. "Het waren hele kleine stapjes, mijn energieniveau heb ik er uiteindelijk weten op te werken tot 2,5 à 3 uur. Ik wilde echter verder, maar kwam op deze manier geen steek verder." Toen John ook nog eens werd geconfronteerd met een wachtlijst bij een andere locatie van het revalidatiecentrum, zakte de moed hem in de schoenen. In de tussentijd werd John's vriendin door een klant van haar schoonheidssalon getipt om eens contact op te nemen met het Functioneel Neurologisch Centrum in Lisse. "Ik was aan de ene kant wel sceptisch wat ik daar nu van moest verwachten, maar dacht aan de andere kant bij mezelf; alle kleine beetjes helpen."

Olifantenstappen vooruitgang

Tijdens het eerste consult in de praktijk in Lisse valt John direct op dat hij er allerlei tests moet doen, die nog niet eerder bij hem waren afgenomen. "Volgens de behandelend arts heeft dat waarschijnlijk te maken met de grote onbekendheid met het vakgebied functionele neurologie binnen de traditionele medische wereld. Eén ding weet ik inmiddels wel en dat is dat ik ontzettend veel te danken heb aan deze nog jonge discipline binnen de medische wereld." Naar eigen zeggen heeft John in twee maanden tijd olifantenstappen vooruitgang geboekt. "Mijn hersenfunctie is aanzienlijk verbeterd, dat merk ik bijvoorbeeld aan het feit dat mijn ogen weer communiceren met mijn hersenen. Daarnaast is mijn duizeligheid verminderd en gaat de coördinatie weer iets beter. Ook ben ik weer fitter, kan me weer beter concentreren, en zit ik inmiddels weer op een energieniveau van 6 uur. Ik werk ook alweer tien uur per week. Zelfs mijn arbo-arts zei de laatste keer dat hij aan me kon zien dat het goed met me gaat." 

Niet meer snauwen

Ook John's directe omgeving ontgaat de progressie niet. "Mijn twee kinderen, de oudste is 5, hebben het bijvoorbeeld best wel zwaar te verduren gehad toen het zo slecht met me ging. Ik kon niets hebben, was kort aangebonden, snauwde wat af en vond dat iedereen maar rekening met mij moest houden. Inmiddels kan ik weer dingen doen met mijn kinderen, zonder dat ik na vijf minuten kapot ben. Dat is zo fijn." 

Omarmen functionele neurologie

John hoopt dan ook van ganser harte dat de medische wereld het vakgebied functionele neurologie  serieus gaat nemen. "Het is zo jammer dat zij niet accepteren wat zogenaamd niet wetenschappelijk bewezen is. Er is hier in het Functioneel Neurologisch Instituut zoveel kennis opgebouwd over de communicatie van de hersenen met de rest van het menselijk lichaam. Het is doodzonde dat die kennis niet gebruikt wordt in bijvoorbeeld het ziekenhuis." John wijst op de vele tienduizenden mensen, die als gevolg van hersenletsel, een minimaal energieniveau hebben. Zij zouden zoveel geholpen zijn met deze kennis. Ik hoop dan ook dat veel anderen met soortgelijke klachten deze praktijk in Lisse ook weten te vinden.