"Ik heb van zonsopkomst tot zonsondergang 114 kilometer geschaatst op de Botnische Golf. Het is ongelooflijk."

Als Roxanne Ippel tijdens een schaatstraining in december 2014 op hoge snelheid ten val komt, loopt het op dat moment 23-jarige schaatstalent onder meer een schedelbasisfractuur op. In de jaren die volgen vecht Roxanne vergeefs tegen de extreme hoofdpijnen, die het haar onmogelijk maken om normaal te functioneren. Haar grote liefde, het schaatsen, moet ze al helemaal uit haar hoofd zetten. 

De avond van het ernstige schaatsongeval krijgen de ouders van Roxanne een telefoontje vanuit het VUmc of zij met grote spoed naar het ziekenhuis kunnen komen. “Het was op dat moment nog maar de vraag of ik het zou halen,” aldus Roxanne, die zichzelf niet veel kan herinneren van die eerste dagen. “Ik heb een aantal dagen in coma gelegen.” Terwijl haar ouders tussen hoop en vrees balanceren, komt Roxanne toch de eerste dagen door. Nadat ze uit haar coma ontwaakt, houden de artsen Roxanne nog enkele dagen in het ziekenhuis. 

Geen goede revalidatie

“De eerste nacht na mijn ontslag uit het ziekenhuis was een regelrechte ramp,” herinnert Roxanne zich. “Ik had het gevoel alsof mijn schedel, het stuk dat gebroken was, kraakte als ik daarop ging liggen. Daarnaast was ik heel draaierig, misselijk en ik voelde me totaal niet fijn. De volgende ochtend ben ik dan ook met mijn ouders teruggegaan naar de eerste hulp. Daar hebben ze opnieuw naar veel dingen gekeken. De artsen gaven toe dat ik eigenlijk nog niet naar huis gestuurd had mogen worden. Na Roxanne’s ontslag uit het VUmc, blijft goede revalidatie vervolgens helaas uit. Ondertussen krijgt Roxanne wel steeds meer last van klachten, die haar enorm beperken in haar dagelijks leven. “Ik had de hele dag last van hoofdpijn, en dat elke dag weer. Daarnaast had ik veel last van mijn maag en darmen en was ik extreem vermoeid. Zo vermoeid dat je de hele dag alleen maar zou kunnen slapen.” 

Overstap naar ander ziekenhuis

“Ik ben het eerste jaar na mijn ongeluk veel terug geweest in het VUmc, onder andere voor controles van mijn hoofd. Omdat ik hier niet de goede zorg ervoer, ben ik naar het Spaarne Ziekenhuis gegaan. Omdat mijn klachten heel divers waren, werd er daar door artsen helaas al snel naar elkaar gewezen.” Het resultaat is dat er in die periode van Roxanne’s hoofd zowel MRI’s, CT-scans als echo’s worden gemaakt. Ook ondergaat ze een oogtest en veel bloedonderzoeken. “Ik ben er onderzocht door een neuroloog, een reumatoloog, een oog- en oorarts, alsmede een maag, darm en leverarts. Op een gegeven moment kwamen we echter niet verder en ben ik zelf verder gaan kijken. Samen met mijn huisarts hebben we allerlei dingen geprobeerd, waaronder vitamine B12 injecties en alsnog een revalidatietraject. Ondanks de enorme steun van mijn huisarts liep dit helaas ook uit op een dood spoor.” 

Ten einde raad

Als er geen arts is die haar kan helpen, raakt Roxanne ten einde raad. “Op een gegeven moment ga je denken dat je maar moet leren leven met de gevolgen van het ongeluk. Maar als je pas, op dat moment, 26 jaar bent, en nog zoveel dromen hebt, dan leg je je daar niet zomaar bij neer. Mijn motto is altijd geweest; opgeven is geen optie, en wie niet vecht, heeft al bij voorbaat verloren. Waar een ander misschien thuis was gebleven omdat hij of zij teveel pijn heeft, ben ik verder gegaan met mijn eigen bedrijfje in het organiseren en uitvoeren van (sport)evenementen. En voor zover het kon, ben ik blijven reizen wat ik zo graag doe. Dit moest ik helaas altijd ontzettend bekopen, waardoor ik de dagen erna extra last had van hoofdpijn.” Ook verjaardagen, feestjes of vergelijkbare situaties zijn voor Roxanne geen pretje in deze periode. “Ik kon niet goed tegen de drukte en alle prikkels die dit met zich meebracht.” Naarmate de tijd voortschrijdt, mijdt Roxanne dit soort sociale contacten dan ook steeds meer. Voor het sporten, het schaatsen in het bijzonder, geldt hetzelfde. “Voor het ongeluk sportte ik 7 dagen in de week. Dat ging echter absoluut niet meer.” Op haar 28ste dringt bij Roxanne het besef door dat haar leven er heel anders uitziet dan van haar leeftijdgenoten. “Ik moest veel meer nadenken over wat ik wel of niet deed. Als ik de ene dag een drukke dag had, dan moest ik de dag erna een kruis in mijn agenda zetten om weer bij te komen. De hoofdpijn frustreerde enorm, je gaat er zelfs op een bepaald moment aan wennen.” 

Geen garantie op herstel

Uiteindelijk is het Roxanne’s vader, die haar aanraadt om het Functioneel Neurologisch Instituut te consulteren. “Mijn vader had een aantal jaar geleden last van een voorhoofdsholteontsteking. Hier moest hij eigenlijk aan geopereerd worden, maar via een bekende is hij bij het Functioneel Neurologisch Instituut terecht gekomen en hiervoor behandeld. Daarna heeft hij er nooit meer last van gehad. Mijn ouders merkten ook dat ik ten einde raad was en stelden voor eens een afspraak te maken en te kijken of ze in Lisse iets voor mij konden betekenen.” Roxanne kan zich de kennismaking met haar behandelaar nog goed herinneren. “Tijdens het intakegesprek gaf hij aan dat hij goede mogelijkheden zag voor een behandeling, maar dat hij herstel niet kon garanderen. Dit was mijn laatste hoop op herstel. Ik besloot dan ook al snel om er volledig voor te gaan. “Mijn bezoek aan het behandelcentrum bestond over het algemeen uit een sessie in een behandelruimte, waar diverse oefeningen gedaan werden en mijn maag, darmen, hoofd en rug behandeld werden. Daarna ging ik altijd in de Gyrostim, waarin ik diverse programma's onderging.” De Gyrostim is een hightech computergestuurde stoel, die in verschillende richtingen rondom zijn assen kan draaien, en functioneel neurologen helpt om patiënten van hun klachten en beperkingen af te helpen. Roxanne’s behandelplan werd gecompleteerd door het gebruik van de supplementen Gabax, vitamine B complex en XO-7. Al na de eerste behandeling ervaart Roxanne wat verbetering. “Dit gaf hoop en vertrouwen.” Gaandeweg het behandelprogramma zet Roxanne’s herstel zich verder door.  

Leven weer oppakken

“Na de behandelingen heb ik mijn normale leven weer min of meer kunnen oppakken. Ondanks dat de klachten nooit volledig zullen verdwijnen, is alles nu een stuk dragelijker. Waar ik destijds dacht dat ik mijn dromen wel in de ijskast kon zetten, ziet het er nu allemaal gelukkig weer heel anders uit. Ik werk als sportinstructeur bij een kinderdagverblijf annex buitenschoolse opvang en heb daarnaast mijn eigen bedrijfje nog. Ik ben weer aan het reizen en kan weer vaker met vrienden op stap. Het is enorm fijn veel minder pijn en problemen te ervaren. Ik heb een heel zwaar ongeluk gehad en ben er wonderbaarlijk goed bovenop gekomen. Klachtenvrij zal ik nooit worden, maar dit is meer dan waar ik een jaar geleden op had durven hopen.” Roxanne is van mening dat je eigen instelling medebepalend is hoe ver je komt qua herstel. “Als ik thuis was gaan zitten treuren, had ik nooit zover gekomen. Artsen in het ziekenhuis zijn nog altijd verbaasd over mijn doorzettingsvermogen en herstel. De dagelijkse hoofdpijn die ik destijds had, is er niet meer. Het is zo fijn om niet meer elke dag wakker te worden met hoofdpijn en er weer mee naar bed te gaan. Na een drukke stressvolle dag ben ik nog wel vermoeid, maar lang niet meer zo erg als het was. Naar aanleiding van een intolerantietest bij het Functioneel Neurologisch Instituut ben ik meer op mijn voeding gaan letten en zijn de maag- en darmklachten ook beduidend minder en gedurende sommige periodes zelfs geheel weg.”

Kroon op het herstel

De kroon op haar herstel heeft Roxanne onlangs mogen ervaren. “Mijn ongeluk is gebeurd tijdens een schaatstraining, mijn grote liefde. Ik heb nooit meer op mijn oude niveau terug kunnen komen en was het plezier in het schaatsen volledig kwijt. Ik heb het schaatsen dan ook aan de kant gezet.” Toch bleef het kriebelen bij Roxanne en had ze de ambitie om zich nog één keer te bewijzen op het ijs. Dat moment dient zich aan in februari als ze met stichting Skate4AIR afreist naar Lulea in Zweden. “Hier hebben wij op de Botnische Golf geschaatst om donaties op te halen voor cystic fibrosis. Deze dag heb ik van zonsopkomst tot zonsondergang 114 kilometer geschaatst. Als je me dit een paar jaar geleden had gezegd, had ik je voor gek verklaard. Het is een waanzinnige prestatie, die ik niet meer voor mogelijk had gehouden. Het moest uit mijn tenen komen en het was een loodzware dag, maar ik heb zo genoten op het ijs in de prachtige natuur van Zweden. Heerlijk eindelijk weer schaatsen.  Ik heb het wekenlang moeten bekopen, en tijdelijk extra klachten gehad, maar het was het waard. Absoluut!

Een persoon in plaats van een nummer

Als ervaringsdeskundige is Roxanne als geen ander in staat om de benaderingswijze van het Functioneel Neurologisch Instituut te vergelijken met de reguliere medische wereld. “Heel kort gezegd ben je in de reguliere medische wereld een nummer en bij het Functioneel Neurologisch Instituut een persoon. Bij het Functioneel Neurologisch Instituut is heel specifiek naar mijn probleem gekeken. Elk probleem is in feite uniek. Geen situatie is met elkaar te vergelijken, maar dit wordt in de reguliere medische wereld helaas al snel gedaan. Het zou voor veel mensen helpen als ziekenhuizen bijvoorbeeld zouden doorverwijzen naar gespecialiseerde zorgaanbieders als het Functioneel Neurologisch Instituut. Soms kan iemand echt beter behandeld worden met complementaire hulp.” Roxanne is erg onder de indruk van zowel haar behandelaar als het behandelplan. “Er wordt individueel gekeken naar wat voor jou nodig is en hier wordt uitgebreid uitleg over gegeven. In de Gyrostim werd ik nauwlettend in de gaten gehouden. Wanneer het niet ging, werd er direct ingegrepen. Ik voelde mij erg gehoord en vooral serieus genomen met mijn klachten. En dat was een enorme verademing in vergelijking met mijn ervaringen in de reguliere medische wereld. Als ik mijn ervaring met het Functioneel Neurologisch Instituut kernachtig moet samenvatten, dan is dat professioneel, zeer klantgericht én met resultaat.”