sluiten

Vallende dakpan op hoofd zet leven van verpleegkundige (47) op zijn kop

"Ik kon de beelden van die langs flitsende bomen niet verdragen"

De zware storm van 18 januari 2018 zal Kitty Verloop niet licht vergeten. Bij het open doen van de voordeur heeft de 47-jarige verpleegkundige uit Lisserbroek er nog geen idee van dat haar leven 5 seconden later compleet op zijn kop zal staan. Kitty's man sleept haar direct naar binnen, als ze door een vallende dakpan wordt geveld.

Aanvankelijk lijkt het wel mee te vallen met de gevolgen van de vallende dakpan. "Ik had een hoofdwond bij mijn haargrens, die direct bij de huisartsenpost is gehecht. Ik was verder niet misselijk of duizelig." Wel ervoer Kitty het daglicht als erg scherp. De huisarts stelde haar gerust en adviseerde Kitty om het twee weken rustig aan te doen. "Daarna kun je wel weer aan het werk," zei hij. Die twee weken ligt Kitty echter meestal op de bank, te vermoeid om wat dan ook te ondernemen. "Geluid kwam extreem hard binnen bij me. Bezoek praatte vaak veel te hard in mijn beleving en het geluidsniveau van de TV moest terug naar 2."

Buitenlucht opzoeken

Kitty's huisarts raadt haar aan om de buitenlucht op te zoeken en lekker met de hond te gaan wandelen. "Dat ben ik dan ook gaan doen. Buiten voelde ik mij beter dan binnen. Als ik echter iets te lang liep, dan ervoer ik een enorme klap in mijn hoofd. Dan was ik volledig kapot en had ik de grootste moeite om überhaupt weer thuis te komen." Na wat ups en downs gaat Kitty na acht weken weer op therapeutische basis aan het werk. "Maar na twee uurtjes kastjes bijvullen was ik volledig kapot," aldus Kitty, die in die periode door haar man van en naar het werk gebracht werd. "Auto rijden ging absoluut niet. Ik werd gek van de rijen bomen, die op weg naar mijn werk langs de weg staan. Ik moest dan echt mijn ogen dicht doen, ik kon de beelden van die langs flitsende bomen niet verdragen. Een boodschapje doen op rustige tijden was een kwelling. Dat leverde teveel prikkels op. Als er iemand voor me bij de kassa stond, was ik bang van mijn stokje te gaan, zo'n raar hoofd had ik dan. Mijn wereldje werd ontzettend klein in die periode."

Onbegrip in sociale omgeving

Bij de huisarts komt Kitty uiteindelijk niet echt verder. "Daarom heb ik er op aangedrongen om doorgestuurd te worden naar een neuropsycholoog." Die bracht haar bij hoe je kunt proberen die klap voor te zijn. Ook adviseerde zij Kitty om het rustig aan te doen zodra ze die klap in haar hoofd wel ervoer. Als Kitty het gevoel krijgt dat ze vooral wordt voorbereid op hoe ze beter met haar situatie kan omgaan, besluit ze om hier mee te stoppen. "Ik wilde niet leren hoe ik met mijn handicap kan leven, ik wil er gewoon helemaal vanaf." Het jaar 2018 staat voor Kitty uiteindelijk volledig in het teken van overleven. "Je wilt vooruit. En dat lukt niet." Ondertussen merkt Kitty dat haar sociale omgeving daar niet altijd begrip voor heeft. "Als ik dan weer eens ergens voor moest afzeggen, dan kreeg ik vaak te horen 'joh, ben je daar nu nóg niet vanaf'. Het probleem is dat mensen het niet aan je kunnen zien. Zelfs mijn eigen kinderen van 14 en 16 hadden op een gegeven moment zoiets van 'mam, het is nu wel klaar hè'.

Ondraaglijke geluiden

Het keerpunt komt voor Kitty in zicht als ze samen met een vriendin een kledingbeurs bezoekt en de beursorganisatie de muziek hard opendraait. "Dat ging bij mij door merg en been, dat kwam wel zo verschrikkelijk hard binnen. Ik kon dat gewoon niet verdragen." Kitty besluit dat het zo niet langer door kan gaan en besluit een bezoek te brengen aan het Functioneel Neurologisch Centrum in Lisse. "Ik was daar al eerder geweest in verband met vermoedens van dyslexie bij mijn kinderen." Met de goede eerdere ervaringen in het achterhoofd, was Kitty benieuwd naar de diagnose. "De onderzoeken en testen wezen uit dat mijn gehoorzenuw op drie plaatsen beschadigd was. Daarnaast bleek dat mijn ene oog geen snelle bewegingen kon bijbenen en dat ik met mijn andere oog minder goed kon zien."

Puzzelstukjes vallen in elkaar

Hiermee vallen voor Kitty alle puzzelstukjes in elkaar. "Dit verklaarde waarom ik bijvoorbeeld die rijen langs flitsende bomen niet kon verdragen of op mijn werk bewegende beelden op mijn beeldscherm niet kon bijhouden." Al bij de eerste behandeling met de Gyrostim, een hightech computergestuurde stoel, die in verschillende richtingen rondom zijn assen kan draaien, en artsen helpt om patiënten van hun beperkingen af te helpen, merkt Kitty dat er iets gebeurt in haar hoofd. "Ik voelde allemaal tintelingen, het leken wel kleine speldenprikjes. Daarnaast ging mijn ene oog heel erg trekken." Deze eerste sessie met de Gyrostim luidt de eerste tekenen van herstel in voor Kitty. "Ik merkte dat onder meer bij het wachten in de wachtruimte. De eerste paar keer moest ik daar oordoppen in omdat ik de achtergrondmuziek niet kon verdragen. Maar na een paar behandelingen merkte ik dat ik dat ik de muziek niet meer als vervelend ervoer."

Goede begeleiding

Kitty is erg goed te spreken over de behandelend arts. "Het is een erg specialistische man, die ontzettend fijn is in de omgang. Hij is aan de ene kant recht voor zijn raap, maar geeft je aan de andere kant ook precies op de goede momenten een schouderklopje. Voor elke behandeling geeft hij steeds aan hoe zwaar het ongeveer gaat worden. Als hij zegt, dat je de eerste dagen na de behandeling heel erg vermoeid zult zijn, dan klopt dat ook echt." Daarnaast stimuleert de arts Kitty om de lat langzaam steeds hoger te leggen. "Als je naar een hoger level van herstel wilt, moet je soms even door een barrière heen. Het is net als met gamen, op een hoger level komen gaat niet vanzelf," weet Kitty inmiddels. "Maar daar word je heel goed in begeleid."

Snelle progressie

De praktijk in Lisse ademt volgens Kitty sowieso een sfeer van gastvrijheid. "Iedereen is er vriendelijk en voorkomend en kent je bij je voornaam. Dat is wel even anders dan in een ziekenhuis, waar je vaak toch een nummer bent." Na een start met drie behandelsessies per week in april 2019 is de frequentie drie maanden later al teruggebracht tot eenmaal per week. Tevreden over haar snelle progressie, hoopt Kitty dat ook andere mensen met een TBI (Traumatic Brain Injury) aandoening de weg weten te vinden naar het Functioneel Neurologisch Instituut. "Veel mensen lopen soms al jaren lang rond met TBI-klachten, zonder dat ze ergens gehoor vinden. Hier in Lisse vind je de sleutel naar herstel. Wat mij betreft verdienen ze een standbeeld."

Contact

Heeft u een vraag of wilt u een intake gesprek aanvragen?

Neem contact op

Direct contact?

Bel 071 - 362 01 01
Maandag t/m vrijdag
8.00 – 17.30 uur

Blijf op de hoogte

Meld u aan voor onze nieuwsbrief en ontvang de nieuwste ontwikkelingen rondom het vakgebied functionele neurologie en ons Instituut rechtstreeks in uw mailbox.

www.fninstitute.com gebruikt cookies om de website te verbeteren en te analyseren, voor social media en om ervoor te zorgen dat je relevante advertenties te zien krijgt. Als je meer wilt weten over deze cookies, klik dan hier voor ons cookie beleid. Bij akkoord geef je www.fninstitute.com toestemming voor het gebruik van cookies op onze website.
 Cookies NIET accepteren