"Ik weet echt niet hoe het met me was afgelopen als het Functioneel Neurologisch Instituut niet op mijn pad was gekomen"

Als Peter van der Velden een jaar of acht terug een seminar voor zijn werk bijwoont, merkt hij dat zijn gehoor hem in de steek laat. Als hij zijn huisarts bezoekt, verwijst deze hem door naar de KNO-arts. Onderzoek in het ziekenhuis brengt aan het licht dat hij een goedaardig gezwel heeft, dichtbij het aambeeld in zijn linkeroor. “Hierdoor was mijn gehoorgang verstopt geraakt, hetgeen mijn gehoorverlies verklaarde,” aldus Peter. Tijdens een uren durende operatie wordt het gezwel met de grootst mogelijke precisie verwijderd. “Dat was een flinke ingreep, ik heb wel een paar maanden nodig gehad om volledig te herstellen.” Na een jaar meldt Peter zich weer in hetzelfde ziekenhuis, dit keer voor een reconstructieoperatie. De operatie verloopt succesvol en Peter krijgt tot zijn grote opluchting zijn gehoor weer terug. 

Ellende

Gek genoeg begint de echte ellende pas goed als Peter enkele jaren later valt tijdens het springen op een springkussen. “De reconstructie in mijn oor schoot los. Dit schuurde heel erg aan de binnenkant van mijn oor en was erg pijnlijk en enorm irritant.” De specialist adviseert Peter om alles eruit te laten halen. En zo geschiedt ook. “Na die ingreep kreeg ik steeds meer last van mijn nek, die vaak heel erg verkrampt aanvoelde. Ik weet dat zelf aan spanning, die zich had opgebouwd naar aanleiding van de stress die dat hele gebeuren toch met zich meebracht. Ik merkte ook dat ik anders ging lopen als gevolg van die verkramping.” In de drie jaar die volgen begint Peter’s lichaam steeds meer tegen te stribbelen. “Zowel mijn conditie als mijn energieniveau vlogen achteruit. Als ik dan thuiskwam van mijn werk, was ik helemaal op. Ik was echt extreem vermoeid. Naar buiten toe, ook op mijn werk, probeerde ik niets te laten merken. Ondertussen werd ik er thuis niet gezelliger op. Dit ging echt ten koste van de sfeer thuis. Vooral mijn oudste dochter had het hier wel moeilijk mee.” 

Syndroom van Tietze

Ondertussen leidt Peter’s vermoeidheid en lage energieniveau ertoe dat ook het onderhouden van sociale contacten steeds moeilijker wordt. “Als we dan eens vrienden op de koffie kregen, wist ik dat ik me al twee dagen vantevoren rustig moest houden. Ik vind het ook leuk om lekker te tuinieren, maar dat zat er op een gegeven moment helemaal niet meer in.” Uiteindelijk escaleert Peter’s situatie in november van vorig jaar. “Ik begon ’s nachts te hyperventileren, in combinatie met hoofdpijn en pijn op de borst. Ik ben toen ook flauwgevallen. Na wat aspirine genomen te hebben zakte het gelukkig wel weer.” Als Peter de symptomen de volgende morgen aan zijn huisarts beschrijft, verwijst deze Peter direct door naar de cardioloog. Die vertelt Peter na onderzoek dat hij lijdt aan het syndroom van Tietze. Bij dit syndroom is één van de kraakbeenverbindingen tussen het borstbeen en de ribben pijnlijk. De pijn zit meestal aan één kant bij deze zeldzame, maar op zich onschuldige aandoening. “Ik was helemaal gerustgesteld dat er niets ernstigs aan de hand was,” aldus Peter. 

Verder bergafwaarts

Toch gaat het in de daaropvolgende periode verder bergafwaarts met Peter. Zelf brengt hij de klachten mede in verband met zijn drukke werk. “Ik ben heel perfectionistisch, kan moeilijk nee zeggen en heb mijn takenpakket in de loop der tijd flink uitgebreid zien worden. Daarnaast hadden we net een nieuw huis gekocht, waar nog ontzettend veel aan moest gebeuren.” Om het tij te kunnen keren, maakt Peter met zijn teamleider goede afspraken om wat werk te kunnen afstoten. “En waar ik gepland had om veel kluswerk aan ons nieuwe huis zelf te doen, heb ik in overleg met mijn vrouw, ervoor gekozen om bijna alles uit te besteden.” Alle initiatieven ten spijt verandert er echter niets in Peter’s situatie. Of toch wel; de situatie verslechtert nog verder. Als een vriendin Peter tipt om eens te rade te gaan bij het Functioneel Neurologisch Instituut in Lisse, is hij eerst nog sceptisch. Als diezelfde vriendin enkele weken later een exemplaar van de Neuroflits meeneemt, raakt Peter toch overtuigd door enthousiaste verhalen en goede ervaringen van andere patiënten. “Niet geschoten is altijd mis, dacht ik. Wat heb ik nu helemaal te verliezen?” 

Ongezond eet- en leefpatroon

Reeds bij de intake komt Peter terug op zijn eerdere scepsis. “Ik was verbaasd over de gedegenheid van de intake. Ik moest vooraf vier uitgebreide vragenlijsten invullen en tijdens de intake bleek dat er veel breder wordt gekeken dan alleen naar de hersenfuncties. Zo hebben we het bijvoorbeeld uitgebreid gehad over mijn leef- en eetpatroon. Bloedonderzoek wees uit dat een aantal waarden veel te laag waren bij mij en een voedselintolerantietest maakte duidelijk dat mijn lichaam bepaalde voedingsmiddelen simpelweg niet goed verdraagt. Die test wees uit dat ik een intolerantie had voor suikers, gluten, tarwe en melkproducten. Ook werd ik gewezen op mijn ongezonde leefpatroon. Ik begon de dag meestal met een chocoladewafel in de auto en at om 09.30 uur pas mijn eerste boterham. Op kantoor had ik een voorraadje Marsen onder handbereik. Mijn behandelaar heeft me goed duidelijk gemaakt dat ik drastisch mijn levensstijl moest aanpassen. Die intolerantie had er al toe geleid dat de bloedopname in mijn dunne darm volledig ontregeld was. De filtering werkte niet mee, waardoor er allerlei toxische stoffen in mijn bloed terechtkwamen. Mijn lichaam was non-stop keihard aan het werk om te proberen die toxische stoffen af te breken. Dat verklaarde mijn extreme vermoeidheid.” 

Escalatie

De situatie was voor Peter al dusdanig geëscaleerd dat ook diverse organen, zoals de schildklier en de darmen, niet goed meer functioneerden. “Die spanning ging vooral in mijn borststreek zitten. Mijn behandelaar waarschuwde me, dat als ik op dezelfde voet door zou gaan, op een gegeven moment mijn hart of organen eromheen uit zouden gaan vallen. Dit was voor mij een enorme wake-up call.” Met hulp van zijn vrouw past Peter zijn eetpatroon drastisch aan. “Dat betekende alleen maar zilvervliesrijst, kip, rundvlees, salade en veel glutenvrije producten eten. En afzien van die voedingsmiddelen, waarvoor ik een intolerantie had opgebouwd.” Tijdens de acht consults in Lisse stond steevast een behandeling met de Gyrostim op het programma. De Gyrostim is een hightech computergestuurde stoel, die in verschillende richtingen rondom zijn assen kan draaien, en functioneel neurologen helpt om patiënten van hun klachten en beperkingen af te helpen. “Daarnaast ben ik op advies van mijn behandelaar XO-D, een vitamine D-supplement, gaan gebruiken. Mijn behandelaar had me verteld dat hij verwachtte dat het zo’n vier maanden zou duren, voordat ik het effect zou gaan merken.” 

Ongelooflijk

Tot Peter’s grote verrassing voelt hij zich al na twee maanden veel beter. “Ook de chiropractiebehandelingen hielpen enorm. Ik heb weer veel meer energie, ben weer vrolijk en niet meer zo snel geprikkeld. Ook kan ik me weer veel beter concentreren. En de druk op mijn borst is ook nagenoeg verdwenen.” Dankzij de behandeling ziet Peter’s leven er inmiddels weer rooskleurig uit. “Al na twee weken had ik weer energie om dingen in huis te doen en na vijf weken heb ik samen met mijn vrouw de oprit bij ons nieuwe huis aangelegd. Ik durf weer naar verjaardagen en kan dan lekker blijven plakken, net zoals vroeger. Ik ben weer begonnen met tafeltennissen. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar misschien wel het belangrijkste van alles is dat mijn kinderen van 13, 11 en 8 zeggen dat ze hun vader weer terug hebben. Dit alles had ik drie maanden geleden absoluut niet voor mogelijk gehouden. Het is ongelooflijk. Ik weet echt niet hoe het met me was afgelopen als het Functioneel Neurologisch Instituut niet op mijn pad was gekomen.”