"Ik wist niet eens meer hoe ik een broodje moest beleggen"

“Gelukkig was alles goed met mijn dochter en de twee kindjes.” Dat was de eerste reactie van de 62-jarige Loes Zeggelaar uit Ede na een kopstaartbotsing met haar dochter en kleinkinderen. Wat Loes op dat moment echter nog niet kon vermoeden, was dat de aanrijding op een doodgewone dag in april 2019 haar eigen leven dramatisch zou veranderen. “Ik had na het ongeluk veel last van hoofdpijn en van mijn nek.” Een bezoek aan de huisarts levert de diagnose hersenschudding met whiplash op. “Ik kreeg het advies het even rustig aan te doen.” Omdat Loes graag weer verder wil met haar leven, is de rust echter van korte duur. Ze gaat weer aan het werk alwaar ze ervaart dat ze wel heel gevoelig is voor geluid en andere prikkels. “Ik werk bij Bakker Bart. Tijdens het werk klettert er weleens een bakplaat op de grond. Dat geluid ging bij mij door merg en been. En mijn hoofd zat voor mijn gevoel vol met watten.” 

Compleet overstuur

Omdat Loes zich op haar mindere dagen niet ziek wil melden, neemt ze af en toe een dag vrij of wisselt ze een dienst met een van haar collega’s. Maar eigenlijk gaat het helemaal niet goed met Loes. Op dat moment is ze bij de chiropractor onder behandeling voor haar nekklachten. Als de klachten maar niet minder worden, verwijst Loes’ chiropractor haar in juli naar een neurologische chiropractor in Harderwijk. “Die heeft onder andere een oogtest bij me gedaan en concludeerde dat het wel leek of mijn linkerhersenhelft stillag.” Loes krijgt een aantal oefeningen mee en moet zich na twee weken opnieuw melden in Harderwijk. “Omdat het bij dat terugkommoment iets beter ging, verwezen ze me daar weer naar mijn eigen chiropractor.” Tegen wil en dank zet Loes door, totdat de situatie in oktober onhoudbaar wordt. “Het ging helemaal mis op mijn werk. Ik wist ineens niets meer. Ik kon van het ene op het andere moment geen broodje gezond meer klaarmaken. En toen ik een klant wat kleingeld moest terugbetalen, wist ik het helemaal niet meer. Ik heb er een collega bij moeten roepen. Ik schrok me rot van wat er met me gebeurde en was compleet overstuur. Ik dacht dat het nooit meer goed met me ging komen.” 

Doorverwijzen

Loes’ huisarts besluit haar door te verwijzen naar de neuroloog. Omdat die geen afwijkingen ziet op de scans, verwijst hij Loes op zijn beurt ook weer door en wel naar revalidatiecentrum Klimmendaal. Als Loes zich hier in januari meldt, krijgt ze te horen dat haar klachten niet voldoende ernstig zijn om haar op de wachtlijst van 10 maanden te plaatsen. Zij verwezen mij voor mijn nek door naar ergo- en manuele therapie. En met mijn hoofd zou het wel goed komen.” Omdat ook werken op therapeutische basis niet lukt, verwijst Loes’ bedrijfsarts haar door en wel naar revalidatiecentrum Klimmendaal. “Hier kreeg ik wederom te horen dat ze me te goed vonden om daar te behandelen en werd ik weer doorverwezen naar ergotherapie. 

Koude kermis

In de maand december verheugt Loes zich op twee weekjes vrij met Kerst. “Even niets aan mijn hoofd, geen drukte, ik was benieuwd hoe dat zou gaan.” Loes komt echter van een koude kermis thuis. “Het ging helemaal mis. Ik wist niets meer, kon nergens het juiste woord voor vinden en legde bijvoorbeeld alle dingen in huis op de verkeerde plek weg.” Als Loes in januari haar ergotherapeut spreekt, adviseert die Loes om weer naar de huisarts te gaan. Met de woorden ‘je moet me helpen, het gaat helemaal mis’ doet ze een klemmend beroep op haar huisarts. Die verwijst Loes echter ook weer door en wel naar de praktijkondersteuner. “Die vertelde me echter zonder blikken of blozen dat ik er maar mee om moest leren gaan. Ik was zo boos. Thuis aangekomen heb ik direct de laptop gepakt en besloot ik zelf maar te gaan googelen op zoek naar hulp.” Het eerste zoekresultaat dat op Loes’ laptop verscheen was het Functioneel Neurologisch Instituut in Lisse. “Dat is echter best wel een stukje rijden vanuit Ede. Ik was zelf niet meer in staat om zelfstandig te rijden, maar mijn man en dochter moedigden me direct aan om een afspraak voor een intake gesprek te maken. Zij zouden me dan wel rijden en begeleiden.“ 

Hotel boeken

Loes’s e-mail aan het Functioneel Neurologisch Instituut werd al snel beantwoord. “Ik kon drie dagen later al terecht. Mijn dochter, die de eerste keer met me is mee geweest, schrok zich rot van me tijdens de onderzoeken. Ik kon niet eens meer normaal lopen.” In overleg met haar behandelaar kiest Loes in eerste instantie voor een driedaagse behandelperiode. “We hebben een hotelletje in de omgeving geboekt. Ik werd tijdens die drie dagen om 10.00 uur en om 16.00 uur behandeld. Tussendoor gingen we weer terug naar het hotel, waar ik dan kon bijkomen en slapen. “Na die drie dagen voelde ik me direct al een stuk beter. Ik had bijvoorbeeld veel minder last van overprikkeling.” Naast behandelingen met de Gyrostim, een geavanceerd medisch apparaat, en een breed scala aan testen en oefeningen, start Loes onder begeleiding van het Functioneel Neurologisch Instituut ook met een speciaal koolhydraatarm dieet. Ook dit dieet draagt eraan bij dat Loes’ waarden tijdens de testen steeds beter worden. Na zeven behandelingen voelt Loes zich inmiddels veel beter en is ze op weg om haar oude leventje langzaamaan weer op te pakken. 

Brief

Na haar positieve ervaringen bij het Functioneel Neurologisch Instituut besluit Loes om alle medische specialisten en therapeuten, die ze had bezocht, aan te schrijven. “In die brief heb ik uitgelegd hoe het voelt om niet serieus te worden genomen en continu doorverwezen te worden. Ook heb ik er een brochure van het Functioneel Neurologisch Instituut bij gedaan. Ik hoop dat het ervoor kan zorgen dat andere patiënten niet dezelfde lijdensweg als ik hoeven te bewandelen. Ik vond het wel heel fijn dat ik naar aanleiding van mijn brief gebeld werd door revalidatiecentrum Klimmendaal.”

Chocolade

“Ik ben zo blij dat ik bij het Functioneel Neurologisch Instituut terecht ben gekomen,” vertelt Loes geëmotioneerd.” Wat ze daar presteren is echt grandioos. Het is zo’n fijn team. Ik zal ze echt gaan missen na mijn laatste behandeling.” Ook Loes’ directe omgeving is blij met de enorme progressie die ze doormaakt. “Mijn man en dochter vinden me weer net zo lief als vroeger. Door al die toestanden was ik zo veranderd. Ik liep maar te katten.” Ook kan Loes inmiddels veel dingen, die vroeger zo vanzelfsprekend waren, weer vol plezier oppakken. “Ik bridge weer en ben net aan mijn vierde boek begonnen. Dat was tot voor kort ondenkbaar. Ook kan ik weer van mijn kleinkinderen genieten, zo fijn. Het lijkt wel of mijn lichaam zaken die voorheen zo vanzelfsprekend waren, weer opnieuw leert. Of juist afleert. Vroeger snoepte ik best wel veel. Toen ik bijvoorbeeld tijdens de driedaagse behandeling in dat hotel verbleef, at ik heel veel chocolade. Nu heb ik er niet eens meer trek in. Hetzelfde geldt voor nagelbijten. Dat deed ik heel veel. Ook dat doe ik nu niet meer.”