"Volgens het ziekenhuis was het maar migraine"

Na een ernstig ongeluk, kreeg Hendrikus (nu 8 jaar oud) hoofdpijnaanvallen die zo heftig waren dat hij over de grond lag te kronkelen van de pijn. Na wat omwegen kwamen zijn moeder (Hillien) en hij terecht bij het Functioneel Neurologisch Instituut. Hier kreeg hij eindelijk echt aandacht én een behandeling die aansloeg.

Het is 2018, Hendrikus is 3 jaar oud. Hij heeft net zijn middagslaapje gehad als hij met zijn moeder naar buiten gaat. “Ik wilde de container pakken, dan konden we die tegelijk met Hendrikus’ loopfiets naar de achterstraat brengen.” Hillien vraagt hem even op de stoep te wachten, zodat zij aan de overkant van de straat de afvalcontainer kan pakken. Op het moment dat Hillien bij de container staat, rijdt een auto met een vaart de straat in. Hillien draait zich om en waarschuwt Hendrikus nogmaals dat hij op de stoep moet blijven staan. Dat verstaat Hendrikus niet goed en vanaf dat moment gaat het helemaal mis. Hillien: “Doordat hij niet verstond wat ik zei, kwam hij in beweging. Ik zag hoe hij de stoep afging en mijn kant op kwam. Ik ben met mijn armen in de lucht op de weg gaan staan in de hoop dat de auto op tijd zou stoppen. Toen ik zag hoe de auto Hendrikus pakte en zijn lichaampje door elkaar werd geschud, heb ik mijn hoofd afgewend. Bang dat de auto over hem heen zou rijden. Een tel later lag Hendrikus op straat. Ik ben direct naar hem toe gerend en ben midden op de weg bij hem gaan zitten. Hendrikus was bij bewustzijn en wilde overeind komen. Ik zag wel dat hij een grote hoofdwond had, ik keek zo zijn hoofd in, maar nam hem op schoot. Hij was tenslotte zelf overeind gekomen. De buren die ook buiten stonden en hadden gezien wat er was gebeurd, schreeuwden nog dat ik hem moest laten liggen. Ik had niet gezien, wat zij wel hadden gezien; Hendrikus was meters door de lucht gevlogen.”

Ze dachten dat het wel meeviel

“Doordat ik met Hendrikus op schoot zat, dachten de ambulancebroeders even later dat het wel meeviel. Natuurlijk, Hendrikus moest mee naar het ziekenhuis om de hoofdwond te laten hechten, maar verder was er geen paniek. Ook in het ziekenhuis ging er bij niemand een alarm af. Uiteindelijk is hij wel aan de wond geopereerd, moesten we een nachtje blijven ter observatie, maar we zijn de volgende dag naar huis gestuurd. Zonder MRI. Weer thuis werd Hendrikus heel ziek. Hij kreeg koorts, bewoog raar met zijn kaken en we kregen geen contact meer met hem… Ik ben zo bang geweest hem op dat moment alsnog te verliezen. Dus belde ik het ziekenhuis op en vertelde ik dat het helemaal niet goed ging. Daar waren ze heel duidelijk. ‘Hendrikus is uit het ziekenhuis ontslagen. Wij hebben er niks meer mee te maken.’ En dat was dat.”

Twee jaar na het ongeluk volgde de MRI

Als Hendrikus wat ouder wordt, klaagt hij steeds vaker over hoofdpijn. “Ik legde direct de link met het ongeluk. Niet alleen zijn huid, maar ook zijn botvlies was toen kapot geweest. De hoofdpijnaanvallen werden zo erg dat hij van de pijn over de grond kroop en moest overgeven. Toen heb ik opnieuw contact opgenomen met de huisarts. Ik wilde hoe dan ook dat er nu alsnog een MRI zou worden gemaakt. Daar werd mee ingestemd, waardoor Hendrikus twee jaar na het ongeluk een scan kreeg. Hoewel Hendrikus nog in het ziekenhuis de volgende hoofdpijnaanval kreeg, werden we een paar dagen later gebeld; er was niks te zien op de MRI. Aan de ene kant goed nieuws, maar aan de andere kant zaten wij nog steeds met een probleem waar niets aan werd gedaan. In de hoop dat het hem verlichting zou geven, zijn we gestart met een behandeling bij de osteopaat en hebben we Hendrikus een bril laten aanmeten. Eerlijk gezegd dacht ik op dat moment nog altijd niet aan hersenletsel. Dat kwam pas toen de juf van Hendrikus in groep 3 naar ons toe kwam met de vraag of hij soms niet aangeboren hersenletsel had. Toen vielen alle puzzelstukjes ineens op hun plek.”

Tip van een kennis: ga naar het FNI

De behandeling van de osteopaat geeft wel verlichting, maar verhelpt de hoofdpijnen van Hendrikus niet. Wanneer hij tijdelijk niet kan behandelen, krijgt Hillien een tip van een kennis. “Ze vertelde me over het FNI in Lisse. Haar man was daar behandeld voor zijn hoofdpijn en ze waren erg enthousiast over het resultaat. Ik heb gebeld en we konden een week later al terecht. Wat een verademing! Alleen al de manier waarop er met ons werd omgegaan! Er werd voor het eerst echt naar ons verhaal geluisterd. Er werd met aandacht met Hendrikus omgegaan, en tot in detail onderzocht wat er wel en niet goed ging met Hendrikus. Ik werd er gewoon geëmotioneerd van!”

Binnen een week had ik een ander kind

“Binnen een week hadden we al een heel ander kind. Het verschil was zo groot, dat ik nog even heb gedacht ‘dit komt helemaal goed’. Dat was iets te optimistisch, sommige dingen zijn niet meer te herstellen. Hij heeft bijvoorbeeld nog altijd concentratieproblemen. Maar Hendrikus heeft sinds hij werd behandeld bij het FNI zoveel meer rust in zijn lijf gekregen. Dat merk je aan alles. De verschrikkelijke hoofdpijnaanvallen zijn weg. Alleen dat is al goud waard. Normaalgesproken kreeg hij al een aanval als het ergens wat drukker was of als er veel geluid was. Nu zegt hij nog soms dat hij hoofdpijn heeft. Dan is het een kwestie van rust nemen en dan gaat het ook weer over.”

Ik was altijd alert

Niet alleen Hendrikus heeft veel gehad aan de behandelingen bij het FNI. Ook Hillien zelf vond er uiteindelijk de hulp die ze nodig had. “Door het ongeluk van Hendrikus en een traumatische bevalling een paar maanden later, kampte ik zelf met PTSS. Ik had daar al diverse EMDR-behandelingen voor gekregen. Door de PTSS was ik altijd alert. Als ik een klap hoorde, of een sirene, schoot de paniek door mijn lijf. Ik herbeleefde het ongeluk keer op keer. Toen ik zag met hoeveel kennis en aandacht Hendrikus werd behandeld, heb ik gevraagd of het FNI misschien ook iets voor mij zou kunnen doen. Ook bij mij werd eerst mijn hele lichaam nagekeken. Want als bijvoorbeeld je wervelkolom niet helemaal recht staat, kunnen er ook zenuwbanen geblokkeerd worden. En dat kan er dan weer voor zorgen dat je emoties zich ophopen. Ik had al een tijd last van mijn darmen. Nu bleek dat mijn lichaam door de stress geen melk, gluten, eieren en soja meer kon verdragen. Ik had allerlei ontstekingen ontwikkeld. Met die wetenschap heb ik vijf maanden lang deze voedingsstoffen niet meer gegeten of gedronken. Een verschil dat dat maakte! Ik kreeg weer veel meer energie. Dat resulteerde er ook in dat ik veel beter kan relativeren. Als ik nu in een file terecht kom, omdat er verderop een ongeluk is gebeurd, blijf ik een stuk rustiger dan voorheen.”

Hendrikus is inmiddels klaar met de behandelingen bij FNI. “Ik wil eigenlijk vragen of hij een keer per jaar kan terugkomen, zodat we een controle kunnen doen. In februari 2023 kregen we vanuit het ziekenhuis eindelijk daadwerkelijk de diagnose dat hij hersenletsel heeft. Mijn eigen behandelingen gaan nog even door, maar zijn we wel aan het afbouwen; over twee maanden ga ik weer naar het FNI. Dat we hier terecht zijn gekomen, daar ben ik zo dankbaar voor. Ik zie het echt als een wonder.”